Lokalni bracia i bractwa
Dla około 10 500 braci w ponad 100 różnych krajach przynależność do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów realizuje się przede wszystkim w dzieleniu codziennego życia w ramach lokalnej wspólnoty.
Nasz Zakon posiada ponad 1700 lokalnych wspólnot braterskich, składających się z co najmniej trzech braci. Zasadniczo liczba członków lokalnych wspólnot braterskich wynosi od 5 do 12. Rzadkim wyjątkiem jest sytuacja, w której liczba ta przekracza 30.
Wspólnota lokalna praktykuje wspólną modlitwę, spożywa posiłki przy tym samym stole i dzieli się zobowiązaniami niezbędnymi do wspólnego życia, a także usługami świadczonymi na rzecz bliźnich. Braterska pomoc, dzielenie się dobrami i dzielenie się z bliźnimi są istotnymi aspektami życia braterskiego.
Koordynacja życia braterskiego powierzona jest „gwardianowi”, któremu pomaga wikariusz. Jednakże wszyscy bracia uczestniczą w organizowaniu i wzbogacaniu życia wspólnotowego poprzez regularne spotkania, zwane kapitułami lokalnymi.
Regionalne bractwa
Lokalne wspólnoty braterskie tworzą razem sieć komunii na określonym terytorium, które stanowi okręg Zakonu. Taki okręg nazywany jest „prowincją”. Jednakże, w oparciu o pewne kryteria – w tym liczbę braci, czas powstania, poziom rozwoju i zdolność do autonomii – okręgi mogą być również wiceprowincjami, kustodiami lub delegaturami.
Delegatury są pierwszym początkiem zorganizowanej obecności na danym terytorium. W związku z tym, wspólnoty składowe nadal podlegają zarządowi macierzystej prowincji braci.
Jednak sieci wspólnot lokalnych, które tworzą kustodie, wiceprowincje lub prowincje, zawsze mają swój własny rząd wybierany przez kapitułę okręgu. Kapituły te, odbywające się co trzy lata, mogą gromadzić wszystkich braci z okręgu lub delegatów wspólnot lokalnych: do okręgu należy wybór jednej lub drugiej formy. Kapituła jest najwyższą władzą okręgu. Zgodnie z Regułą św. Franciszka i Konstytucjami Zakonu, zadaniem kapituły jest zajmowanie się wszystkimi sprawami dotyczącymi życia braterskiego na danym terytorium i wybieranie władz, które prawie zawsze składają się z „ministra” i czterech radnych. Radni ci są tradycyjnie nazywani „definitorami”. Minister – lub sługa wspólnoty braterskiej – i jego radni są wybierani na trzy lata. Kadencja ministra może zostać przedłużona na kolejne trzy lata. Jednak co trzy lata co najmniej dwóch z czterech radnych tego braterskiego rządu musi zostać zmienionych.
Każda prowincja ma dużą autonomię w organizowaniu swojego życia i posługi. To prowincja jest odpowiedzialna za przyjęcie kandydatów do naszej formy życia, a także za ich formację religijną i zawodową.
W naszym Zakonie niektórzy bracia stają się kapłanami po przejściu ścieżki formacji pożądanej przez Kościół, aby przygotować ich do tego zadania. Inni w pełni przyjmują swoje powołanie jako bracia mniejsi, pozostając osobami świeckimi. Franciszka oraz śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa jednoczą nas w braterskiej wspólnocie. Kapłaństwo nie tworzy między nami żadnej różnicy. Zgodnie z warunkami naszego prawodawstwa, wszyscy bracia, którzy złożyli profesję wieczystą, mają równe prawa w Zakonie i są uprawnieni do wszystkich urzędów koniecznych dla wspólnego dobra wspólnoty.
Wielkość prowincji może być różna, obecnie waha się od mniej niż 30 braci do ponad 300. Aby zachować braterską atmosferę i uniknąć biurokratycznej anonimowości, bardzo duża prowincja może zdecydować się na podział na mniejsze regiony, które są bardziej odpowiednie do dzielenia się rodziną. W tym samym czasie, gdy prowincja staje się zbyt mała, aby zarządzać i rozwijać się, może połączyć się z inną prowincją, aby utworzyć z nią bardziej energiczny okręg.
W każdym z głównych regionów świata prowincje są pogrupowane w „konferencje”. Ta regionalna struktura, ze względu na język, kulturę i inne czynniki społeczne, ułatwia współpracę w obszarach wspólnego zainteresowania.
Światowe braterstwo
Tak jak prowincje i inne okręgi są sieciami lokalnych wspólnot braterskich, tak Zakon na poziomie światowym można opisać jako sieć prowincji, wiceprowincji, kustodii i delegatur, których animacja jest zadaniem Ministra generalnego wspomaganego przez ośmiu radnych (definitorów generalnych).
Minister generalny i jego radni są wybierani podczas kapituły generalnej Zakonu, która odbywa się co sześć lat. Kapituła generalna gromadzi ministrów wszystkich prowincji i wiceprowincji, a także pewną liczbę delegatów z większych prowincji i kustodii.
Oprócz wyboru Ministra Generalnego i jego radnych, którzy muszą być wybrani z każdego z głównych regionów Zakonu, Kapituła Generalna ma za zadanie zajmować się wszystkimi problemami Zakonu i aktualizować nasze prawodawstwo tak, aby odpowiednio odpowiadało na potrzeby Kościoła i rozwój społeczeństwa.
Podczas swojej sześcioletniej kadencji Minister Generalny zobowiązuje się do odwiedzenia wszystkich okręgów Zakonu oraz, w miarę możliwości, wszystkich braci. Jego radni najczęściej odwiedzają region, który ich wybrał i za który są szczególnie odpowiedzialni. Ich stałą troską będzie wspieranie lokalnego rozwoju i różnorodności, przy jednoczesnym zachowaniu spójności i jedności. Będą również musieli zwracać szczególną uwagę na wszelkie potrzeby, zarówno w zakresie personelu, jak i zasobów materialnych, które mogą być wspomagane poprzez odwoływanie się do solidarności Zakonu.
W celu podsumowania niektórych centralnych kwestii w życiu Zakonu, Minister Generalny czasami gromadzi przedstawicieli wszystkich regionów Zakonu w tymczasowej rozszerzonej Radzie, zwanej Radą Plenarną Zakonu. Dotychczasowe RPZ zajmowały się takimi tematami jak modlitwa, misje, formacja, nasza prorocza obecność w świecie i ewangeliczne ubóstwo przeżywane we wspólnocie braterskiej. W 2004 r. siódma RPZ zajmie się „naszym życiem braterskim w mniejszości”.
Bycie braćmi jest podstawowym wyrazem przynależności do Zakonu. Jesteśmy jednak niezwykle zróżnicowaną rodziną, jednocześnie zjednoczoną i oddzieloną przez tak wiele kultur, sytuacji politycznych, ekonomicznych i społecznych, które odzwierciedlają bardzo dużą część bogactwa ludzkości, do której należymy my, obecni w tak wielu miejscach. Ale wszyscy dzielimy tradycję franciszkańską jako wspólną i intymną historię; jesteśmy zjednoczeni przez starożytne instytucje, które dostosowujemy do potrzeb naszego rozwoju; i wszyscy zdecydowaliśmy się żyć „zgodnie z formą świętej Ewangelii”, aby służyć Panu i naszym braciom i siostrom w solidarności i pokoju. W modlitwie i w codziennym dzieleniu się w naszych lokalnych wspólnotach braterskich zawsze jest otwarta przestrzeń dla naszych braci z innych części świata, tak, że jeśli przychodzą do nas z łatwością, odnajdują prawdziwych braci pośród siebie.