Trzej nowi słudzy i służebnice Boże

Dnia 26 września 2017 roku, podczas zwyczajnej sesji Kardynałów i Biskupów Kongregacji do Spraw Święty, uznano heroiczność cnót sługi Bożego Serafina Kaszuby (Łukasz Kazimierz 1910-1977) członka Krakowskiej Prowincji Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów; Marii Lorenzy Longo (1463-1539), klaryski kapucynki, założycielki Klarysek Kapucynek w Neapolu oraz tamtejszego Szpitala dla osób nieuleczalnych a także Matki Franciszki od Ducha Świętego (Karoliny Baron 1820- 1882), założycielki Sióstr Franciszkanek do Ducha Świętego (Montpellier). Natomiast dnia 9 października 2017 roku, ojciec święty Franciszek upoważnił Kongregację do Spraw Świętych do ogłoszenia tych dekretów.

Serafin Kaszuba, 1910 - 1977

Urodził się 17 czerwca 1910 roku w Zamarstynowie we Lwowie. Był najmłodszy z czworga rodzeństwa. Alojzy, bo takie było chrzestne imię o. Kaszuby, był uczniem V gimnazjum im. Hetmana Żółkiewskiego. Po maturze w 1928 roku Alojzy zaczął nowicjat w klasztorze Kapucynów w Sędziszowie Małopolskim. W 1932 roku złożył śluby wieczyste, w następnym roku otrzymał święcenia kapłańskie. Przełożeni skierowali go na studia polonistyczne na Uniwersytet Jagielloński. Słuchał wykładów sławnych profesorów, m.in. Ignacego Chrzanowskiego i Stanisława Pigonia, pod którego kierunkiem napisał też pracę magisterską. W czerwcu 1939 roku otrzymał dyplom; w sierpniu udał się do Lwowa.

W 1940 roku osiadł na Wołyniu. Podczas transportów z Polakami w 1945 roku, wysiadł z wagonu, zabrał tylko walizeczkę z paramentami liturgicznymi. „Choćby tu dwóch Polaków zostało, to ja będę z nimi trzeci” – taka była jego decyzja. Wiedział jakie ryzyko podejmuje. Trwał, by wierni nie byli pozbawieni Mszy św. i sakramentów.

Pierwszą parafię objął w Karasinie. Po spaleniu wsi, wraz z ocalałą resztką parafian, schronił się w Bystrzycy, gdzie urządził kaplicę. Gdy Bystrzyca została spalona, powędrował dalej do parafii w Dermance. W czerwcu 1943 roku cudownym zrządzeniem Opatrzności uniknął kolejnych zasadzek i napadów na plebanie, wyszedł z ciężkiego tyfusu, którego nabawił się, odwiedzając chorych. Służył jako duszpasterz pod okiem szpicli, przeważnie w ukryciu, w prywatnych domach.

W Równem udało mu się legalnie zameldować i pozostać jako proboszcz parafii. Stąd dojeżdżał do Łucka, Dubna, Sarn, Ostroga, Korca. W 1958 roku władze chciały wreszcie położyć kres pracy tego, który nieustannie „mieszajet w rabotie”. Po ukazaniu się paszkwilu w miejscowej gazecie urzędnik w Równem oznajmił o. Serafinowi, że odebrano mu prawo publicznego sprawowania funkcji kapłańskich. Kilka miesięcy później władze podstępnie pozbawiły go stałego zameldowania w Równem. Rozpoczął tułacze życie na terenach Białorusi, Ukrainy, Litwy, Estonii. Późną jesienią 1963 roku wyruszył do Kazachstanu. Odwiedzał małe wioski i duże miasta: Krasnoarmiejsk, Omsk, Nowosybirsk, Ałma Atę. Aresztowany za włóczęgostwo w marcu 1966 roku, otrzymał wyrok: pięć lat zesłania. W miejscach zsyłki sowchozach w Arykte i Arszatyńsku gromadził wokół siebie wiernych, odprawiał Msze św., spowiadał, chrzcił dzieci i młodzież, aż w końcu został osadzony w zakładzie dla nieuleczalnie chorych w Małej Timofijewce, skąd uciekł.

W sierpniu 1968 roku zmarła ukochana siostra Maria. Dopiero po jej pogrzebie o. Serafin otrzymał pozwolenie na wyjazd do Polski. W kraju okazało się, że tułaczy tryb życia nadszarpnął jego zdrowie. Trafił do szpitala we Wrocławiu, gdzie przeszedł operację płuc. W czerwcu 1970 roku wrócił do Kazachstanu. Mimo niebezpieczeństw o. Kaszuba kontynuował podróże. W lipcu 1977 roku, już ciężko chory, pojechał na Ukrainę i do Wołynia. Jego dalsze plany przerwała śmierć. Zmarł we Lwowie 20 września w trakcie odmawiania brewiarza.

22 grudnia 2001 r., po uroczystym zamknięciu diecezjalnego procesu beatyfikacyjnego, dokumenty sługi Bożego o. Serafina Kaszuby zostały przekazane do Watykanu. 16 listopada 2010 roku we Lwowie na cmentarzu Janowskim przeprowadzono ekshumację jego ciała. 3 października 2011 roku w Kongregacji ds. Świętych w Watykanie zostało złożone Positio.

Papież Franciszek podpisał 26 września 2017 dekret o heroiczności cnót i tym samym formalnie zakończył się proces beatyfikacyjny. Słudze Bożemu Serafinowi Kaszubie przysługuje odtąd tytuł VENERABILIS DEI SERVUS – Czcigodny Sługa Boży.

Maria Lorenza Longo, 1463-1539

Dzieła zrealizowane przez Sługę Bożą Marię Lorenzę Longo, do dziś, po 500 latach, oddają chwałę Bogu i są znakiem Bożej dobroci wobec jego dzieci.

Wielkie dzieła zrealizowane przez służebnicę Boża, takie jak szpital Santa Maria del Popolo dei Incurabili (Pod wezwaniem Maryi Wspomożycielki Nieuleczalnie Chorych) oraz założenie pierwszego klasztoru Zakonu Klarysek Kapucynek pod wezwaniem NMP w Jerozolimie (Santa Maria in Gerusalemme), są wciąż żywe i oświetlają swą pięknością, miłość, modlitwą i kontemplacją zarówno Kościół Boży w Neapolu jak i na całym świecie.

Maria Lorenza Longo, urodziła się w Lerida (Katalonia) około 1463 roku. Poślubiła Joan Llonc (Longo), rodem z Walencji, któremu urodziła 3 dzieci. W roku 1480 została otruta przez służącą podczas zabawy tanecznej i została sparaliżowana w dłoniach i w stopach. W 1506 roku, po rozeznaniu, któremu towarzyszyło wiele modlitw, za radą pustelnika, przeprowadza się do Neapolu wraz z mążem, regentem kancelarii króla Ferdinanda, katolika. Tam jednak mąż umiera przedwcześnie w 1509 roku.

Zgodnie z swoim życzeniem zostaje zaniesiona w pielgrzymce do sanktuarium w Loreto, gdzie zostaje w sposób cudowny uzdrowiona podczas celebracji eucharystycznej! Po powrocie Maria Lorenza postanawia poświęcić się ubogim i chorym w San Nicola al Molo. W 1519 za zachętą Ettore Vernazza, genueńskiego notariusza i założyciela Towarzystwa Boskiej Miłości, przyjmuje boskie natchnienie, aby złożyć Szpitala nieuleczalnie chorych w Neapolu, który został zbudowany w 1522 roku.

Po 13 latach posługi chorym, Maria Lorenza wraz z innymi przyjaciółmi, pod kierunkiem Świętego Gaetano z Thiene, pomimo gorącego pragnienia odbycia pielgrzymki do Ziemi Świętej, godzi się na wezwanie Boże i zakłada w Neapolu klasztor.

Pośród rozlicznych prób, zachęcona przez kard. Andrea Matteo Palmieri, otrzymuje od papieża Pawła III bullę fundacyjną klasztoru NMP w Jerozolimie, „Debitum officii Pastoralis”, pozwalające na życie siostrom w klasztorze według Reguły św. Klary z Asyżu i konstytucji św. Coletty di Corbie i tak wraz z 12 siostrami złożyła śluby zakonne, dając tym samym szansę wielu młodym dziewczynom na realizacją powołania życia kontemplacyjnego.

W roku 1538 klasztor został oddany pod opiekę Kapucynów zgodnie z papieskim motu proprio. Założycielka umiera w roku 1539. Żeńska odnoga reformy kapucyńskiej uznawana i szanowana przez papieży i biskupów, takich jak święty Karol Boromeusz, rozszerza się w całych Włoszech, Hiszpanii, Francji dosięgając aż granico nowego świata, to jest nowych fundacji w Ameryce Południowej.

Także dzisiaj, po upływie 500 lat, rada szpitala Świętej Mari wspomożycielki Nieuleczalnie Chorych kontynuuję swoją misję szpitalną, a zakon Klarysek Kapucynów, który uważa ją za swoją założycielkę, liczy obecnie 200 klasztorów na całym świecie, zaś z pośród sióstr kapucynek 10 zostało uznanych przez Kościół jako święte i błogosławione!

Franciszka od Ducha Świętego, 1820-1882

Karolina Pauline urodziła się 12 grudnia 1820 w Mailhac, we francuskim regionie Langwedocja-Roussillon-Midi-Pyrénées, była najstarszą córką Antoniego Baron i Françoise Rose Justine Granier. Rodzice byli jej pierwszymi wychowawcami w wierze i to oni jako pierwsi wyjaśniali małej Franciszce katechizm. Od 1825 do 1830 uczęszczała do szkoły podstawowej Sióstr Notre Dame w Narbonne skąd przeszła, by kontynuować naukę u Sióstr Świętego Józefa w Saint-Pons: tu w wieku dwunastu lat przyjęła Pierwszą Komunię Świętą.

Po uzyskaniu dyplomu nauczyciela, wiedziona powołaniem zakonnym, dnia 24 września 1836 r. została przyjęty do Zgromadzenia Sióstr św. Józefa. We wrześniu 1840 składa profesję wieczystą i jednocześnie zostaje jej powierzone zadanie nauczania w Montpeyroux, a biorąc pod uwagę doskonałe wyniki w 1847 roku zostaje mianowana dyrektorem najbardziej znaczącej szkoły w Bédarieux, funkcję tę piastowała do 1851. Jej sukcesy, nie tylko w dziedzinie oświaty, prowokują podejrzenia i pomówienia niektórych współsióstr, na skutek których Rada Generalnea Kongregacji zdecydowała się przenieść Franciszkę do innej prowincji Zgromadzenia, do Mailhac, gdzie została asystentką i mistrzynią nowicjuszek.

W 1856 r. Powierzono jej założenie szkoły w Lézignan koło Mailhac, znajdującej się w dawnym klasztorze Klarysek, zgromadzenia skasowanego podczas rewolucji. Na drodze z domu do szkoły znajdowała się kaplica należąca do Trzeciego Zakonu Franciszkańskiego, gdzie zatrzymała się, aby się modlić. To właśnie w tym miejscu spotkała się z duchowością św. Franciszka z Asyżu i zaczęła intensywniej praktykować nabożeństwo Drogi Krzyżowej.

Dzieląc swój czas i zaangażowanie między nowicjatem w Mailhac i szkołą w Lézignan, służebnica Boża przyciągnęła sympatię studentów i rodzin, a także szacunek duchowieństwa dla jej skutecznej współpracy w formacji chłopców. To był kolejny sukces, zbierający pochwały i wyrazy uznania na poziomie pedagogicznym i religijnym, który jednocześnie był powodem potężnej zazdrości w stosunku do tego nowego męskiego apostolatu.

Sytuacja stała się na tyle trudne i bolesna, że Służebnica Boża czuła potrzebę porozmawiania z biskupem Charles-Thomas Thibault, będącego przełożonym kościelny Sióstr Świętego Józefa i który polecił jej wystąpienie i przy zachowaniu stroju zakonnego udanie się do rodziny do momentu wyjaśnienia sprawy i udzielenia kolejnych wskazówek. W maju 1859 roku bp. Charles-Thomas Thibault skierował ją do pewnego Instytutu Zakonnego, w którym prowadziła dalej swoją posługę. W trakcie pełnienia tej posługi spotkała księdza Louis Faurie, proboszcza Rayssac-sur-Lampy, franciszkanina, który dołączył ją do Franciszkańskiego Zakonu Świeckich i dnia 11 października 1860, przywdziała „strój pokuty”, otrzymując imię Franciszki od Ducha Świętego.

Ten sam ksiądz Louis Faurie zapoznaje ją z jezuitą Clément Cathary, który przygotowywał się do wyjazdu na Madagaskar z franciszkaninem ojciec Leon de Clary. Za ich poradą i wsparciem Kapucynów z Tuluzy, Służebnica Boża zdecydowała się  założyć nowego zgromadzenie zakonne.

Instytutu Sióstr Franciszkanek Tercjarek z Montpellier otrzymał zatwierdzenie biskupa Charles-Thomas Thibault dnia 16 grudnia 1860 roku, zezwalając Służebnicy Bożej i trzem innym towarzyszkom na osiedlenie się w domu w Saint-Chinian z dniem 3 kwietnia 1861 r. Czwartego kwietnia w ogrodzie nowego domu odbyła się intronizacja krzyża, a 5 kwietnia otworzono szkołę dla 30 uczniów. W 1866 roku Zgromadzenie zostanie agregowane (przyłączone?) do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów.

Służebnica Boża, została mianowana  przełożoną generalną przez biskupa Charles-Thibault Thomas w 1861 roku, i podczas następnych kapituł generalnych była jednogłośnie ponownie wybierana przełożoną włącznie z kapitułą w 1878 roku. Niewiele po zakończeniu kapituły generalnej tego właśnie roku Służebnica Boża zaczął zdradzać niepokojące objawy pogarszającego się stanu zdrowia, które zaniepokoiły współsiostry.  Wówczas zasugerowano przełożonej, aby odpoczęła i zadbała o swe zdrowie w Lamalou-les-Bains, ale nie przyniosło to jakiejkolwiek poprawy. Były to cztery lata powtarzającej się choroby.

W Wigilię Bożego Narodzenia 1882 roku po uczestnictwie we Mszy Świętej wyraziła chęć osobistego spotkania ze wszystkimi obecnymi siostrami, prosząc je o odśpiewanie paru pieśni. Przyjąwszy rano ostatnie sakramenty w pełnej świadomości umarła 28 grudnia 1882 w dzień Świętych Młodzianków o  godzinie 2 w nocy.