Św. Leopold Mandić
Rocznica kończy się w 2016.
W 2016 roku upłynęło 150 lat od jego narodzin, które miały miejsce w Czarnogórze w 1866. To malutki kapucyn, którego Papież Franciszek w Roku Miłosierdzia wskazał Kościołowi powszechnemu jako wzór zbliżenia się do tajemnicy Bożej Miłości. Z pewnością od dzisiaj wiele innych osób będzie mogło poznać tę szlachetną postać.
Ważne jest zatem, aby prezentować go naszym współbraciom i wiernym przychodzącym do naszych kościołów i „opowiadać” o nim w świetle jego podwójnego charyzmatu jako heroicznego szafarza sakramentu pojednania i proroka duchowego ekumenizmu. Pomogą w tym pewne „narzędzia przekazu” przygotowane przez Biuro Komunikacji. Chodzi o filmy video i galerie zdjęć z dwóch znaczących miejsc: miejscowości jego narodzin – Herceg Novi (Czarnogóra), oraz miejsca, w którym spowiadał przez prawie całe życie i gdzie zmarł – Padwa (Włochy).
Filmy video i zdjęcia nie posiadają żądnych komentarzy; zostały przygotowane tak, aby dać możliwość wykorzystania ich we wszystkich językach i krajach. W ten sposób, ktokolwiek zechce, może je opatrzyć komentarzem, zaznajamiając innych – podczas prezentacji – z życiem Świętego.
Wszystkie materiały użyte we wspomnianym przygotowaniu są legalne i nie są obwarowane prawami autorskimi – oznacza to, że można ich używać w kościołach lub w jakimkolwiek innym miejscu.
Mamy nadzieję, że na podstawie tych materiałów wiele osób będzie mogło lepiej poznać postać naszego Świętego współbrata, i że będą one także stanowić zachętę do zgłębienia nie tylko jego biografii, lecz także jego pism zawierających naukę przekraczającą jego czasy.
Wszystkie materiały video znajdują się na Youtube, natomiast zdjęcia można ściągnąć i używać dla wszelkich dobrych celów ewangelizacyjnych.
Św. Leopold Mandić – Herceg Novi
Video
Zdjęcia
Św. Leopold Mandić – Padwa
Video
Zdjęcia
Św. Leopold Mandić – biografia
Bogdan (Adeodato) Mandić, następnie o. Leopold, urodził się w Castelnuovo di Cattaro – dzisiejsza Hercegowina (Херцег Нови) – w Czarnogórze, 12 maja 1866, jako jedenaste z dwanaściorga dzieci pobożnej i pracowitej rodziny chorwackiej Piotra Mandić’a i Karoliny Zarcević. W miesiąc potem, 13 czerwca, otrzymał chrzest w kościele parafialnym.
Już od dziecka Bogdan wykazywał się silnym charakterem, lecz objawiała się w nim także głęboka pobożność, szlachetność ducha i pilność w nauce. Bardzo szybko odczuł powołanie do życia zakonnego.
W listopadzie 1882 opuścił dom rodzinny i został przyjęty do kapucyńskiego seminarium w Udine. Następnie, 2 maja 1884, rozpoczął nowicjat w Bassano del Grappa (prowincja Vicenza), gdzie przyjął habit franciszkański otrzymując nowe imię „brat Leopold” i ślubując życie według Reguły i ducha św. Franciszka z Asyżu. Od 1885 do 1890 odbywał studia filozoficzne i teologiczne w klasztorach Świętego Krzyża w Padwie i Najświętszego Zbawiciela w Wenecji. 20 września 1890, w bazylice Matki Bożej Zbawienia w Wenecji, przyjął święcenia kapłańskie z rąk kard. Domenico Agostini.
Od roku 1887 odczuł powołanie do promowania jedności chrześcijan wschodnich odłączonych od Kościoła katolickiego. W perspektywie powrotu do ojczyzny jako misjonarz, oddał się studiowaniu różnych języków słowiańskich. Przedstawił prośbę o wyjazd na misje na Wschód, do własnych rodzinnych ziem, zgodnie z tym ekumenicznym ideałem, który później stanie się ślubem i który pielęgnował będzie aż do końca swych dni, jednak jego słabe zdrowie powstrzymało przełożonych od zaakceptowania tej prośby. Faktycznie, po dwóch krótkich doświadczeniach misyjnych (w Zara od 1897 do 1900 i w Capodistria od 1905 do 1906), z powodu słabej konstytucji fizycznej i wady wymowy, nie mogąc poświęcić się głoszeniu Słowa, otrzymał zadanie spowiednika, które następnie będzie spełniał przez całe swoje życie.
Oprócz krótkich pobytów w Bassano del Grappa i w sanktuarium Matki Bożej dell’Olmo w Thiene, ojciec Leopold spełniał tę posługę w klasztorze Świętego Krzyża w Padwie, dokąd przybył wiosną 1909 roku. Na przestrzeni kilku lat stał się spowiednikiem poszukiwanym przez ludzi z wszystkich kręgów społecznych – rolników, robotników, intelektualistów i arystokratów, profesorów i studentów uniwersyteckich, a także przez duchownych i osoby konsekrowane – którzy, aby się z nim spotkać, przybywali także spoza Padwy.
Przyjmował ich w swojej ciaśniutkiej celi-konfesjonale, słuchając z cierpliwością, dodając otuchy, pocieszając i jednając z Bogiem. Podczas mroźnej zimy i upalnego lata, bez wakacji, trapiony przez przeróżne choroby, aż do ostatniego dnia pozostał na służbie duszom, stając się prawdziwym męczennikiem konfesjonału.
Ojciec Leopold zmarł 30 lipca 1942 roku. Już po czterech latach rozpoczęto proces informacyjny w perspektywie jego beatyfikacji. 2 maja 1976 Paweł VI ogłosił go „błogosławionym”, a dnia 16 października 1983 roku, w czasie Synodu Biskupów na temat „Pojednania i pokuty w misji Kościoła”, w nadzwyczajnym Roku Świętym Odkupienia, został ogłoszony „świętym” przez papieża Jana Pawła II.
