Czcigodny Brat Cecilio Maria z Costa Serina OFMCap

Br. Cecilio Maria z Costa Serina, założyciel Dzieła Św. Franciszka dla Ubogich w Mediolanie ogłoszony Czcigodnym Sługą Bożym.

Dnia 6 marca 2018 roku w godzinach popołudniowych Ojciec Święty Franciszek przyjął Prefekta Kongregacji do spraw Świętych, kard. Angelo Amato, upoważniając go do promulgowania Dekretu super virtutibus o słudze Bożym Cecilio Marii Cortinovis z Costa Serina, założycielu Dzieła Św. Franciszka dla Ubogich w Mediolanie.

Sługa Boży urodził się w Nespello, dzielnicy Costa Serina (Bergamo, Włochy) dnia 7 listopada 1885 roku z rodziców Lorenzo i Angeli Gherardi, jako siódme z dziewięciorga dzieci, i został ochrzczony następnego dnia, otrzymując imiona Pietro Antonio. Jeszcze jako nastolatek pracował na roli i pastwisku, wspierając utrzymanie rodziny.

7 kwietnia 1896 przyjął Pierwszą Komunię Świętą i po kilku dniach, naśladując przykład mamy, poprosił o przyjęcie do Trzeciego Zakonu Franciszkańskiego.

Podczas ciężkiej pracy w lesie, w polu i wśród bydła przeżył swoje pierwsze 22 lata życia, pielęgnując w sercu coraz silniejsze powołanie do poświęcenia się Bogu. Za radą proboszcza wybrał życie kapucyńskie i dnia 21 kwietnia 1908 roku wstąpił do klasztoru w Lovere, gdzie mieścił się nowicjat. Tam przyjął habit zakonny kapucynów 29 lipca 1908 r. i otrzymał imię br. Cecilio Maria. 2 sierpnia 1909 r. złożył swą pierwszą profesję zakonną, a dzień później opuścił klasztor w Lovere, aby zamieszkać w klasztorze Albino, gdzie posłuszeństwo wezwało go do pełnienia posługi zakrystianina, szafarza, pomocnika furtiana oraz infirmarza.

Pięć miesięcy później został przeniesiony do klasztoru w Cremonie, aby pełnić te same obowiązki. Przebywał tam jedynie trzy miesiące, ponieważ 29 kwietnia 1910 r. został przeniesiony do klasztoru w Mediolanie-Monforte, siedziby Ministra Prowincjalnego. Tam pozostał aż do 19 października 1982, kiedy to został przeniesiony do Bergamo do prowincjalnej infirmerii braci kapucynów.

Jego pierwszym zajęciem w klasztorze Mediolanie-Monforte była troska o wspólne pomieszczenia, infirmerię oraz pomoc w zakrystii. W kwietniu 1914 roku nabawił się zapalenia opon mózgowych, zagrażających poważnie jego zdrowiu i życiu. Właśnie ta okoliczność pozostawiła w nim głęboki duchowy ślad, w którym doświadczył łaskawego zrządzenia Bożego w krytycznym momencie, i właśnie to przeżycie będzie żywo wspominane i powtarzane w jego Dzienniku. Uzdrowienie z choroby, jak sam zaświadcza, dokonało się za przyczyną, wówczas Sługi Bożego, dziś błogosławionego, Innocentego z Berzo, brata kapucyna, którego sprawa beatyfikacyjna była wtedy w toku.

Po wybuchy pierwszej wojny światowej, w 1916 roku został powołany do armii. Z powodu słabego zdrowia po kilku miesiącach został odesłany do Mediolanu, gdzie 2 lutego 1918 r. złożył swoją wieczystą profesję zakonną.

Wraz z trwającą wojną wzrastała liczba ubogich, dla których furta klasztorna była miejscem schronienia. Br. Cecilio często i ochoczo zastępował furtiana, spotykając się z ubogimi, którym nie potrafił odmawiać. W 1921 roku został mianowany furtianem w pełnym tego słowa znaczeniu, który to urząd piastował aż do 1970. Pełniąc tę delikatną posługę, poznał Marcello Candia, mediolańskiego przemysłowca, który zostawiwszy wszystko przeniósł się do Brazylii, aby posługiwać trędowatym. Z prostotą przyznawał potem, że nauczył się posługiwać ubogim w szkole br. Cecilio Marii. W 1925, dowiedziawszy się o śmierci Czcigodnego Daniela z Samarate, kapłana kapucyna i misjonarza w Brazylii: trędowatego i apostoła trędowatych wśród trędowatych, br. Cecilio Maria prosił przełożonych o możliwość wyjazdu na misje, aby móc opiekować się osobami chorymi na trąd, ale nigdy nie został wysłuchany. Tak pozostał w Mediolanie, będąc furtianem i kwestarzem ubogich tamtejszego klasztoru.

Gdy wybuchła druga wojna światowa, br. Cecilio Maria pod ostrzałem bomb, z których kilka dosięgło także klasztoru w Mediolanie-Monforte, nie opuszczał furty, odpowiadając w ten sposób na potrzeby licznych osób, którym wciąż czegoś brakowało, oraz dwóch monasterów klauzurowych, które utrzymywały się z jego kwesty.

Wiele razy doświadczał przeszukiwań ze strony SS, które z większą surowością kontrolowało klasztor po aresztowaniu i deportacji do obozu koncentracyjnego (13 czerwca 1944) współbrata o. Giannantonio Agosti z Romallo, spowiednika w katedrze oskarżonego o dystrybucję paszportów Żydom.

Po zakończeniu wojny ubodzy ustawiający się w kolejce do klasztornej furty byli wciąż bardzo liczni. Br. Cecilio Maria zapragnął zorganizować miejsce odpowiednie do przyjęcia tych wszystkich mężczyzn i kobiet, których widział oczekujących w deszczu, mrozie czy upale w tej niekończącej się kolejce. Jego modlitwa została wysłuchana w 1959 roku, kiedy doktor Emilio Grignani zaoferował się wybudować strukturę do przyjęcia ludzi na ostatnim kawałku terenu, należącego do klasztoru. 20 grudnia 1959 roku wybudowany dom ze 150 miejscami do siedzenia, który zostanie potem nazwany Dziełem Św. Franciszka, został uroczyście inaugurowany przez kard. Giovanni Battista Montini, przyszłego bł. Pawła VI. Br. Cecilio Maria oddał się posłudze ubogim aż do 1979 roku, kiedy to zaczął podupadać na zdrowiu.

19 października 1982 roku, na skutek pogarszającego się stanu zdrowia, został przeniesiony do Bergamo do tamtejszej infirmerii braci kapucynów. Również tam, na ile to było możliwe, przyjmował osoby, które szukały u niego słowa umocnienia. Br. Cecilio Maria umarł spokojnie, dnia 10 kwietnia 1984 roku. Po uroczystościach pogrzebowych, sprawowanych w kościele klasztornym w Mediolanie-Monforte, został pogrzebany na cmentarzu „większym” w Mediolanie. Od 31 stycznia 1989 r. jego ciało spoczywa w kościele w Mediolanie-Monforte, obok którego znajduje się też jego Dzieło.