Nowy błogosławiony dla Zakonu

Dnia 25 kwietnia 2017 roku podczas zwyczajnej sesji kardynałów i biskupów Kongregacji do Spraw Kanonizacyjnych został uznany nadzwyczajny charakter uzdrowienia przypisywanego wstawiennictwu czcigodnego Francesco Solanus Casey (1870-1957), kapłana z zakonu kapucynów prowincji Calvary (USA). 4 maja 2017 Ojciec Święty Franciszek podpisał dekret, który otwiera drzwi do beatyfikacji.

Bernardo Francesco Solanus Casey, szósty z szesnastu dzieci, urodził się w Prescott, Wisconsin (USA) w dniu 25 listopada 1870 roku, jako syn Bernarda James Casey i Elleny Elisabeth Murphy, emigrantów z Irlandii.

Odznaczał się zdecydowanym charakterem i siłą woli, duchem altruizmu i odrobiną dobrego humoru. Kochał sport, szczególnie baseball. Przed wstąpieniem do zakonu był robotnikiem w gospodarstwie rolnym, stolarzem, piekarzem, strażnikiem więzienia oraz motorniczym tramwaju. W 1892 roku, w wieku dwudziestu dwóch lat, wstąpił do seminarium diecezjalnego św. Franciszka Salezego w Milwaukee. Nie będąc w stanie zapłacić całości czesnego, podjął się pracy fryzjera wśród swoich towarzyszy. Ze względu na jego już nie młody wiek i niedostateczne przygotowanie, wciąż napotykał ogromne trudności w nauce, tak, że po pięciu latach spędzonych w seminarium przełożeni radził mu, aby porzucił myśl o kapłaństwie i zasugerowali, by podjął drogę życia zakonnego.

Bernardo Francesco posłuchał udzielonych mu rad i w pokorze przyjął habit kapucyński 14 stycznia 1897 w klasztorze św. Bonawentury w Detroit. Zakończył nowicjat składając śluby zakonne 21 lipca 1898 i podejmując na nowo studia teologiczne w Seminarium Serafickim w Milwaukee. Używane wówczas do nauki języki: niemiecki i łacina nie ułatwiały mu studium. Jednak pomimo tych trudności przełożeni postanowili udzielić mu święceń kapłańskich w oparciu o słowa ówczesnego dziekana: „Wyświęcimy na kapłana Franciszka Solano i będzie on dla ludzi swego rodzaju Proboszczem z Ars”. 24 lipca 1904 otrzymał święcenia kapłańskie (sacerdotus simplex), jednakże z towarzyszącą im ciążącą klauzulą nie pozwalającą mu spowiadać ani głosić publicznie kazań.

Nowo wyświęcony kapłan podejmował zadania przeznaczone zwyczajowo do braci zakonnych, więc natychmiast został powierzony urząd zakrystiana, odpowiedzialnego za ministrantów, a później furtiana. Po pobycie w różnych domach prowincji, został ostatecznie przydzielony do klasztoru św. Bonawentury w Detroit, gdzie jako furtian przez ponad dwadzieścia lat swoją postawą przyciągał rzesze ludzi, którzy przybywali do niego na wieść o jego cnotach i nadzwyczajnych łaskach przypisywanych jego modlitwom i wstawiennictwu.

Spędzał po dziesięć godzin dziennie na furcie, nigdy nie pozwalając sobie nawet na małą przerwę lub urlop, spełniając swój apostolat dobrym słowem, miłością, cierpliwością i w posłuszeństwie.

28 lipca 1954 ojciec Francesco Solanus obchodził pięćdziesiątą rocznicę święceń kapłańskich. Jego zdrowie, jednak powoli go opuszczało i po wielokrotnych pobytach w szpitalu zmarł 31 lipca 1957 w klasztorze św. Bonawentury w Detroit.

15 maja 2017 w Rzymie, kardynał Angelo Amato, prefekt Kongregacji do Spraw Kanonizacyjnych, przyjął prośbę złożoną przez arcybiskupa Detroit, Allena Vigneron oraz Braci Kapucynów Prowincji Calvary, aby celebrować beatyfikację czcigodnego Francesco Solanus Casey 18 listopada 2017 w Detroit.